Al twee weken lang luidde het resoluut "een prinses". Het antwoord op de vraag wat de dame wou zijn met carnaval. Ha, dat was een makkelijke, want de prinsessenjurk met kroon, die maakten we een tijdje geleden al eens.
Maar ik had het kunnen weten, mijn meisje is niet voor niets prinses eigenwijsje. Gisteren klonk er plots een geheel ander verzoek. Een kabouter, zowaar. Het feit dat Jules zich maandag als kabouter verkleed had, moet haar - anders rotsvaste - overtuiging aan het wankelen hebben gebracht... En volgens mij werd het bewuste moment zelfs op de gevoelige plaat vastgelegd...
Kabouter Janne dus... Nogal een geluk dat ze dat dinsdagavond en niet woensdagochtend zelf nog besliste... Een outfitje bij elkaar zoeken dat lukte nog wel. Met een pofbroekje (met paddenstoel!) en haar rode laarsjes, heeft de jongedame sowieso al wat kabouterallures. En een rood-wit geblokt hemdje zou het afmaken.
Dan moest ik alleen nog maar voor een pinnemuts zorgen. Die niet rood mocht zijn, maar groen. Met een bloemetje? Met een bloemetje!
Ik zocht en vond een stukje groene gabardine (want ik wou iets dat stevig genoeg was om in een punt te blijven staan, en had geen groene vilt in huis), groene lintjes, een restje witte vilt en een gele knoop. Ik liep nog even naar boven om de bijna slapende meid haar hoofd nog even op te meten. En ik maakte dit:
Voor de zoon had ik geen werk, voor hem is carnaval gelijk aan zich verkleden als indiaan. En dat moet zowat het enige niet zelfgemaakte verkleedpak in de koffer zijn.
En kabouter Janne? Die liet zich maar moeilijk voor de camera vangen... Laat staan dat ze haar muts wou ophouden!
Een snelle glimp dan, want hier zijn we alweer druk bezig om onze "blozende wangetjes" eraf te wrijven.
Haar conclusie: ik ben geen pinnemuts, ik ben gewoon Janne!
Die prefab-indiaan, die ging gelukkig wat langer mee...
Maar ik had het kunnen weten, mijn meisje is niet voor niets prinses eigenwijsje. Gisteren klonk er plots een geheel ander verzoek. Een kabouter, zowaar. Het feit dat Jules zich maandag als kabouter verkleed had, moet haar - anders rotsvaste - overtuiging aan het wankelen hebben gebracht... En volgens mij werd het bewuste moment zelfs op de gevoelige plaat vastgelegd...
Kabouter Janne dus... Nogal een geluk dat ze dat dinsdagavond en niet woensdagochtend zelf nog besliste... Een outfitje bij elkaar zoeken dat lukte nog wel. Met een pofbroekje (met paddenstoel!) en haar rode laarsjes, heeft de jongedame sowieso al wat kabouterallures. En een rood-wit geblokt hemdje zou het afmaken.
Dan moest ik alleen nog maar voor een pinnemuts zorgen. Die niet rood mocht zijn, maar groen. Met een bloemetje? Met een bloemetje!
Ik zocht en vond een stukje groene gabardine (want ik wou iets dat stevig genoeg was om in een punt te blijven staan, en had geen groene vilt in huis), groene lintjes, een restje witte vilt en een gele knoop. Ik liep nog even naar boven om de bijna slapende meid haar hoofd nog even op te meten. En ik maakte dit:
Voor de zoon had ik geen werk, voor hem is carnaval gelijk aan zich verkleden als indiaan. En dat moet zowat het enige niet zelfgemaakte verkleedpak in de koffer zijn.
En kabouter Janne? Die liet zich maar moeilijk voor de camera vangen... Laat staan dat ze haar muts wou ophouden!
Een snelle glimp dan, want hier zijn we alweer druk bezig om onze "blozende wangetjes" eraf te wrijven.
Haar conclusie: ik ben geen pinnemuts, ik ben gewoon Janne!
Die prefab-indiaan, die ging gelukkig wat langer mee...
haha! super! hier ook een prefab-indiaan ze :) voor da geld kunt ge het nei zelf ineen steken :)
BeantwoordenVerwijderenhaha, dat snoeteke op de eerste foto, geweldig! Toch een heel mooie pinnenmutsloze kabouter en indiaan :-)
BeantwoordenVerwijderenoh wat zien ze er beide schattig uit!!groetjes!
BeantwoordenVerwijderen