van leentje

Een jarige zoon! Daar horen cadeautjes bij, en pannenkoeken, en natuurlijk een kroon. En aangespoord door meerdere voorbeelden maakte de mama die deze keer zelf. Met het naaimachien hé, want de vorige jaren maakte ik de kronen ook zelf. Dat was buiten de geweldige begeleidsters van Stekelbees gerekend... Zij verrasten onze Lukas gisteren al met een liedje, een cadeautje en - ja hoor - een kroon! Met toeters en bellen en glinsterlinten en al. Dus hier is hij nog eens, in volle verjaardagsglorie: Gelukkige verjaardag schat!

Op 12 september start hier een recykleer-14daagse. Een geweldig initiatief, en dus doen we graag mee! Meteen ook de gelegenheid om de kleerkasten eens grondig onder handen te nemen. Er zit wel wat in dat niet meer zo goed past, en ook een paar t-shirts met een hardnekkige vlek, of broeken met een gerafelde zoom,... Als er nog genoeg bruikbare stof aan zit, kunnen ze een tweede carrière tegemoet! Ik ben er klaar voor!

Het voelde weer als een eerste schooldag, of ja, als de eerste dag op een nieuwe job... en dat was het ook maandag. Alles checken, en nog eens checken. Ben ik niets vergeten, wat moest ik eigenlijk meebrengen, hoe laat gaat de trein, ik heb me toch niet van dag vergist?! Om nog maar te zwijgen van de zoektocht naar de juiste eerste-werkdag-outfit... Soit, we zijn gestart, de eerste week is goed verlopen. Het is nog wennen, maar het gevoel zit alvast goed... dus dat komt in orde... Het naaimachien heeft intussentijd niet stilgelegen hoor. Er wordt zelfs flink mee gewerkt. Want er is er eentje bijna jarig, en de mama krijgt een nieuwe rok - het wordt er één met een stopplooi - en als die meevalt krijgt ze er waarschijnlijk nog meer... Ik maakte deze week ook kennis met de madammen van het Mechels Naaikranske . En het was plezant. En of de zoon blij was met de schildpaddenrugzak? Ja hoor! Hij wou er zelfs mee op de foto. "Maar ik ga hem niet op mijn rug doen hoor..." Tja....

Mag ik u voorstellen: mijn Bernina! De Bernina en ik, we go way back... Om helemaal correct te zijn, de Bernina was er al toen er van mij nog geen sprake was... Mijn moeke haalde haar in huis om de allereerste gordijntjes voor de kinderkamer van mijn broer te stikken. Ergens in 1976 was dat... Bernina werd een trouwe huisgenote, en ik herinner me nog goed dat ons moeke daar vaak op aan het werk was. En hoe plezant het was om in een boekske iets aan te wijzen - zo van "dat wil ik ook" - en dat enkele dagen later van het naaimachien getoverd te zien worden. Want ja, ons moeke moest wel kunnen toveren om dat allemaal gedaan te krijgen! Het bleek aanstekelijk, al gauw was ik in het bezit van een mini-roze naamachien, en "toverde" ik met de hulp van de mama (mijn moeke dus hé) poppenkleertjes te voorschijn. Het roze machien dat is er niet meer, maar kijk eens wat ze thuis nooit hebben weggedaan... Er zit zelfs ook een volledig handgenaaid exemplaar tussen (het ju...

Het traject Mechelen - Brussel wordt vanaf volgende week weer dagelijkse kost, maar vandaag was het nog even anders. Vandaag was het een uitstapje. Helemaal voor mezelf! Nog even de zoon wegbrengen naar zijn brandweerkamp, en we waren vertrokken... Richting BOZAR, want ik had nog een tentoonstelling tegoed. Was ik daar toch wel een uur te vroeg zeker... Ik kon dus echt niet anders dan eerst wat rond te gaan wandelen. Even rondneuzen bij Cora Kemperman (maar niets gevonden), en koffie met - superlekkere - kaastaart bij Exki op de Grasmarkt. En dan terug naar BOZAR, voor de tentoonstelling van Jeff Wall . En het was de moeite waard. Omdat het knappe foto's zijn (maar dat wist ik al), maar ook omdat het fijn was om nog eens rustig op eigen tempo door een tentoonstelling te gaan, even te kunnen gaan zitten om iets wat langer te bekijken, en om zélf de audio-gids te mogen dragen en hanteren... De zoon doet tegenwoordig wel zijn best hoor, maar houdt dat nog niet echt lang vol... We...

Bij patroontjes.be vond ik dit boekje: Ik moest meteen terugdenken aan de afgelopen carnaval. Toen mochten Lukas en zijn klasgenootjes zich verkleden als olifanten. Olifantenpakken waren in Mechelen en omgeving al snel niet meer te vinden, zelf maken zou me op dat ogenblik nog niet lukken... Gelukkig vond ik een mama die het fantastisch zelfgemaakte kostuum van haar zoontje wegdeed wegens te klein geworden. En Lukas was een pracht van een olifant! Terug naar dat boekje nu... Ik zag dat en wou het hebben. Want de volgende keer maak ik - gelijk welk - verkleedpak toch gewoon zelf?! (Voorzichtig ambitieus zij mag wel, niet?) Het idee voor een verkleedkoffer met eigengemaakt gerief was geboren... In afwachting van de aankomst van het boekje, ging ik al eens rondneuzen op het net, en vond wat ik zocht: goeie ideeën voor maakbare verkleedkleren. Met dank aan mamasha , want zij heeft er ineens een pak gegroepeerd! Ik begon met de drakencape van meisjesmama . Een fleecedekentje uit de Z...

Het kriebelde al een tijdje, en ik had hier ook al eens een stofke besteld voor een mamagemaakt rokje-op-de-groei voor de toen nog kersverse dochter... Maar de praktische uitvoering liet op zich wachten. Want we waren aan het verbouwen en er was niet altijd zoveel plaats voor alles en iedereen. En de Bernina stond nog op zolder. En al mijn naaispulletjes ook... De Bernina is intussen van de zolder af, en heeft een plekje gekregen in de keuken, of in de nieuwe ingemaakte kast, het hangt er van af hoe snel ik ze denk nodig te hebben... Het toen geknipte patroontje was nog net de juiste maat, en twee avonden later was het rokje klaar! En ik had de smaak weer goed te pakken...

Ik herinner me weer hoe het vroeger ging. De laatste weken / dagen van de vakantie... En ineens moest er nog kweetnietwatallemaal nog gebeuren. We hadden net een oude doos met knutselgerief herontdekt, moesten ook nog heel veel boeken lezen, naar de speeltuin, koekjes bakken, bij vriendinnetjes gaan spelen en zij bij ons, en liefst ook nog met iets totaal nieuws beginnen... Maar het aantal dagen om dat allemaal nog in te doen raakte stilaan op. Het voelt een beetje hetzelfde als toen. De afgelopen drie maanden was ik thuis, nu nog één weekje te gaan... En het heeft deugd gedaan om thuis te zijn. Om vloeren te beitsen en trappen te vernissen, om in de keuken te staan en te koken en te bakken, om eens goed te kunnen doorlezen, te genieten van de kinderen en de man, en om het naaimachien vanonder het verbouwingsstof te halen - gelukkig, ze heeft de werken prima doorstaan! Daar gaan we dan, de laatste week van de vakantie in... en opnieuw met een hoofd vol plannen die nog uitgevoer...